Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

the ridge

  • 1 vætt-rim

    or vett-rim, f. [vætt, n.], the ‘lid-ridge,’ i. e. the ridge which runs along the sword blade, leaving a hollow in the middle (in a scythe called smiðreim), Edda (Gl.); tók af oddinn af Hvítingi fyrir framan vettrimina, Korm. 88; sumar á vetrimum, Sdm. 6.

    Íslensk-ensk orðabók > vætt-rim

  • 2 mænir

    * * *
    m., i. e. mœnir, [Dan. mönning], the ridge of a house, Fs. 42, Ísl. ii. 194, Sks. 146, Skíða R. 179; hús-mænir, q. v. mænir-áss, m. the ridge-rafter.

    Íslensk-ensk orðabók > mænir

  • 3 PALLR

    (-s, -ar), m.
    1) step, = gráda;
    * * *
    m. [the etymology of this word, as also the time when and place whence it was borrowed, is uncertain; the true Norse word is bekkr or flet; pallr may be of Norman origin, although it is frequently used in the Sagas referring to the Saga time (10th century); even the benches in the legislative assembly on the alþing were called pallar, not bekkir; but this cannot have been so originally. The word itself is, like páll, probably from Lat. palus, pala = stipes, Du Cange; Engl. pale, palings; in the Icel. it is used of high steps (Lat. gradus), esp. of any high floor or daïs in old dwellings, sometimes = flet (q. v.) or = lopt (q. v.), and lastly of the benches in the hall = bekkr (q. v.) The adoption of the word was probably connected with the change in the floor and seats of the halls, as mentioned in Fagrsk. ch. 219, 220, which arrangement of benches was adopted from Norman England, and is in fact still seen in English college-halls, with the raised high floor at the upper end. In Icel. the ladies were then seated on this daïs (há-pallr, þver-pallr), instead of being placed, according to the older custom, on the left hand along the side walls, see below, II. 2. As the Sagas were written after this had taken place, so the use of the word, e. g. in the Njála (ch. 34 and often), may be an anachronism.]
    B. A step = Lat. gradus; þessi steinn var útan sem klappaðr væri gráðum eða pöllum, Fms. i. 137; vindur upp at ganga, nítján pallar á bergit, Symb. 56; stíga pall af palli, from step to step, Hom. 140. palla-söngr and palla-sálmi, m. = the ‘graduale,’ chant, or responsorium ‘in gradibus’ in the Roman Catholic service, from its being chanted at the steps of the altar; sá söngr heitir pallasöngr þviat hann er fyrir pöllum sunginn, 625. 188, Hom. (St.), Mar.: metaph. degree, enn tólpti pallr ósóma, 677. 1: þrjátigi palla djúpr, Bév. palls-bók, f. ‘graduale,’ the service-book for the high mass, Játv. ch. 10.
    II. a daïs with its set of benches; þar skulu pallar þrír vera ( three sets of benches) umhverfis lögréttuna, Grág. i. 4; pallinn þann inn úæðra, Eg. 303; Flosi gékk inn í stofuna ok settisk niðr, ok kastaði í pallinn ( he threw on the floor) undan sér há-sætinu, Nj. 175; konungr leit yfir lýðinn umhverfis sik á pallana, Fms. vii. 156; hann lá í pallinum, 325; konungr sat í pallinum hjá honum, xi. 366; gékk Þrándr í stofu, en þeir lágu í pallinum, Sigurðr ok Þórðr ok Gautr, Fær. 195.
    2. the raised floor or daïs at the upper end of the hall, where the ladies were seated (= þver-pallr, há-p.), konur skipuðu pall, Nj. 11; konur sátu á palli, Ísl. ii. 250; hljópu þeir inn ok til stofu, ok sat Katla á palli ok spann, Eb. 94; hón fal sik í pallinum, she hid herself in the pallr, Landn. 121; var þar hlemmr undir ok holr innan pallrinn, … þá bað Geirríð brjóta upp pallinn, var Oddr þar fundinn, Eb. 96:—mið-pallr, the middle bench; krók-pallr, the corner bench, Skíða R. (where the beggar littered himself).
    3. in mod. usage the sitting-room is called pallr, from being elevated a yard or two above the level ground; í hlýindin þar hjónin búa á palli. Snót: hence pall-skör, f. the ridge of the pallr: palls-horn, n. the corner of the pallr, Nj. 220, Sturl. iii. 141.

    Íslensk-ensk orðabók > PALLR

  • 4 EGG

    * * *
    I)
    (gen. pl. eggja), n. egg.
    (gen. -jar, dat. -ju; pl. -jar), f. edge; eyða (verja) oddi ok eggju, by force of arms, with might and main.
    * * *
    1.
    n. [A. S. äg; Engl. egg; Swed. ägg; Dan. æg; Germ. ei], an egg, Eg. 152, Grág. ii. 346; arnar-e., æðar-e., álptar-e., hrafns-e., dúfu-e., kriu-e., etc., an eagle’s egg, eider duck’s, swan’s, raven’s, dove’s, etc.; also, höggorms egg, a snake’s egg: eggja-hvíta, f. the white of an egg: eggja-rauða, f. or eggja-blómi, m. the yolk; verpa eggjum, to lay eggs; liggja á eggjum, to sit on eggs, brood; koma, skríða ór eggi, of the young, to come out of the egg, Fagrsk. 4 (in a verse): an egg is glænýtt fresh, stropað half-hatched, ungað hatched; vind-egg, a wind-egg, addled egg; fúl-egg, a rotten egg; vera lostinn fúlu eggi, proverb of a sad and sulky looking fellow that looks as if one had pelted him with rotten eggs, Gísl. 39 (in a verse); fullt hús matar og finnast hvergi dyrnar á, a riddle describing an egg; but fullt hús drykkjar og finnast hvergi dyrnar á, the berry: eggja-fata, f. a bucket in which to gather eggs: eggja-kaka, f. an ‘egg-cake,’ omelet: eggja-leit, f. a gathering of eggs, etc.
    2.
    f., gen. sing. and nom. pl. eggjar, old dat. eggju, mod. egg; [Lat. acies; A. S. ecg; Engl. edge; Hel. eggja; O. H. G. ecka, Germ. ecke, is the same word, although altered in sense; Swed. ägg; Dan. æg]:—an edge, Eg. 181, 183, Nj. 136: the phrase, með oddi ok eggju, with point and edge, i. e. by force of arms, with might and main, Ó. H. ch. 33, Grág. ii. 13, Nj. 149, 625. 34; oddr ok egg, ‘cut and thrust,’ Hom. 33; drepa í egg, to blunt: as the old swords of the Scandinavians were double-edged (only the sax had a single edge), egg is freq. used in pl.; takattu á eggjum, eitr er í báðum, touch not the edges, poison is in both of them, Fas. i. 522 (in a verse); the phrase, deyfa eggjar, vide deyfa: the sword is in poetry called eggjum-skarpr, m. with sharp edges; and the blade, tongue of the hilt, Lex. Poët.; sverðs-eggjar, sword edges; knífs-egg, öxar-egg, the edge of a knife, axe.
    2. metaph., fjalls-egg, the ridge of a mountain, Hkr. ii. 44; reisa á egg, to set ( a stone) on its edge, opp. to the flat side, Edda 40: eggja-broddr, m. an edged spike, Fms. x. 355.

    Íslensk-ensk orðabók > EGG

  • 5 RÍÐA

    I)
    (að), v. to tremble, move unsteadily (riðuðu augu).
    f. shivering fever, ague.
    * * *
    1.
    ríð, pret. reið, reitt (mod. reiðst), reið, pl. riðu; subj. riði; imperat. ríð, ríttu, Lv. 39, mod. ríddu; part. riðinn: [A. S. ridan; Engl. ride; Germ. reiten, etc.]:— to ride; in Icel., where all land-travelling is on horseback, ríða has become almost synonymous with to journey, travel, adding the road or way in acc. (cp. Old Engl. use of to ride); ríða leið sína, veg sinn, etc.; þeir bræðr riðu til alþingis, Nj. 2; nú skalt þú riða vestr, … þá reið í móti þeim Þjóstólfr, reið Höskuldr heim til hús síns, 4; síðan reið hann vestr í Hjarðarholt, Ísl. ii. 199; ok þegar reið hann at leita líkanna, Eg. 601; þá lét Ásgerðr skjóta hesti undir mann, reið sá sem ákafligast vestr í Hjarðarholt … Þorgerðr lét þegar söðla sér hest … riðu þau um kveldit ok nóttina til þess er þau kómu til Borgar, 602, 603; flestir menn riðu Týrsdaginn í brott, Sturl. iii. 183; tóku þeir nú á reið mikilli ok var allgott at ríða ofan eptir héraðinu, 185; þeir riðu Þriðja-daginn, … þeir riðu til Hörgárdals um kveldit, reið Eyjólfr á Möðru-völlu, … riðu þeir upp um Hörgárdal, … Rafn ok Eyjólfr riðu með flokk sinn upp eptir ísinum, 216, 217; géf ek þat ráð at þú ríðir í mót honum, en ek mun ríða til meðan, Fms. i. 70, xi. 364, Gísl. 19, Nj. 85, 86: metaph., at margir Íslendingar mundi kenna á hlut sínum, nema þeir riði sjálfir á vit sín, unless they rode towards themselves, i. e. took counsel with themselves, took care, Ld. 180:—absol. to start, part, ok hvergi í kveldi ríða, Skíða R. 108; jarl bað hann búask ok sagði mál at riðu, Orkn. 48.
    2. adding the horse (vehicle) in dat.; ríða hesti, ríða svörtum, hvítum, … skjóttum, góðum, vökrum … hesti, Nj. 54, 81, etc.; ríða húsum, to ‘ride’ the ridge of a house (as a ghost), Grett. 83 new Ed.
    3. trans. with acc.; ríða hest, to break a colt for riding; and hann er vel riðinn, well broken in; ó-riðinn, unbroken: also to cover, of horses, cattle.
    4. reflex., recipr. ríðask at, to attack one another, Al.; ríðask hjá, to pass by one another, Sturl. ii. 171.
    B. To swing, sway, with the notion of a heavy, rotary motion, as of a thing in balance, a weapon brandished, a windlass, or the like; [cp. Engl. sea-phrase to ride at anchor]; í því er hann heyrði sverðit ríða, Karl. 161; nú reið sverð at svíra, Bs. ii. 74; maðr nokkurr er sá at öxin reið, Fms. vii. 325; er öxin reið at honum, ii. 82; ef konungr léti ofan ríða sverðit, vii. 172; en er upp reið gáiga-tréit, 13; konungr stóð undir er tréit reið, ix. 386; þá reið at honum brúnássinn, ok hrataði hann inn aptr, Nj. 202; þá er sól riðr upp ok þar til er hón sezk, N. G. L. i. 218; þat tré er riða skal öllum at upp loki, of a door, Hm. 137:—to balance; önnur galeiðrinn sprakk er hón reið á járninu, Fagrsk.: metaph. the phrase, e-t ríðr miklu (or á miklu), to be of great importance, momentous; honum þótti í þér mest vinkaup ok stærstu ríða um þína hollostu, Fb. ii. 289; hve mjök þat er kallat at á hirti (sic) ríði, hversu til fátækra manna var gört í þessu lífi, Bs. i. 104; á-ríðandi, momentous; e-t ríðr e-m at fullu, proves fatal to one.
    2. to reel, stagger; í því er fíllinn tók at ríða, Al. 76; tók þá kastalinn at ríða mjök, Fms. viii. 429; hann reið á ymsar hliðar, Konr.: impers., reið bátinum svá at honum hvelfir, the boat rolled so that it capsized, Mar.; in mod. usage better, alda ríðr undir skipið, aldan reið að, of the rolling waves, freq. in mod. usage.
    2.
    ríð, reið, riðu, declined like the preceding word, but altogether different in etymology, being originally vríða; [A. S. wriðan; Engl. writhe; Dan.-Swed. vride, vrida; cp. Engl. wreath, wreathe; reiðr = angry, distorted, is derived from this verb]:—to writhe, twist, knit, wind; hár riðit í hring, the hair twisted into a ring, Akv. 8; ríða knút, to knit a knot; dúk ok ríða á þrjá knúta, Fb. i. 212; þar var hrískjörr nokkur ok riðu þar á knúta stóra, Orkn. 372; þar á kjörrinu reið ek þér knút, … ekki mun ek leysa þann knút er þú reitt mér þar, en riða mátta ek þér þann kaút, er …, Fms. vii. 123; með hverri list þeir eru saman riðnir, Al. 19; ríða knapp á e-t, to finish, wind a thing up, Ísl. ii. 102; ríða net, ríða ræxna, to net a net; tók hann lín ok garn, ok reið á ræxna svá sem net er síðan, Edda i. 182; ekki ríðanda ræxn, Sd. 188.
    2. metaph., vera við e-t riðinn, to be wound up with a thing; ok verðr hann lítt við söguna riðinn, Glúm. 334; ef þeir vitu at þú ert nokkuð við hennar mál riðinn, Fbr. 57; and ó-við-riðinn, unconnected with.
    B. [Prob. the same word], to rub, smear, with dat.; floti var riðit á öl spjótskeptin, Sd. 163; ríða smyrslum á, Hom. (St.); taka hráka sinn, ríða í kross í krismu stað á brjóst ok millum herða, N. G. L. i. 339; hann ríðr því (the lime) heitu á limar ok kvistu viðarins, Fms. vi. 153; hann reið á blóðinu. Eg. 211; hann ríðr á hann vatni sínu, Bs. i. 460; hann lét ríða leiri ok kolum í andlit sér, Fms. ii. 59; taka snjó ok bræða með höndum sér ok ríða á, svá at þat verði alvátt, K. Þ. K. 12; er dreifð síðan askan ok riðit sem víðast um þau kjöt, Stj. 71; hón vill jafnan ríða hann blóði ok róðru, Gísl. 45; hann tekr þá Sköfnungs stein, ok ríðr, ok bindr við hönd Gríms, Ld. 252; tók ek hein ór pússi mínum ok reið ek í eggina, Sturl. ii. 62.
    II. metaph., with dat. to thrash, flog; ef maðr bregðr manni at hann væri stafkarl, eða riðr honum kinn, bæti hálfa mörk, or smears his cheeks, i. e. buffets him, cp. vulgar Dan. smöre een = to give a sound thrashing, and Swed. han wredh hans bak, i. e. flogged him; ef þat er kennt konu at hón ríði ( that she beats) manni, eða þjónum hans, … þá er hón sek þrem mörkum, 390; hann var blóðrisa um herðarnar, en hlaupit hold af beinum … flutti þat Oddr, at Geirríð mun hafa riðit honum, Eb. 46 (thus, and not from ríða, to ride?).
    III. to wring, press; mjólk sú er riðin er ór selju börk, Pr. 473.

    Íslensk-ensk orðabók > RÍÐA

  • 6 öl-kelda

    u, f. an ‘ale-well,’ the name of Icel. mineral wells, mentioned in Sks. 163; the chief well is that on Rauðamels-heiðr on the ridge of the mountains between Faxafjord and Breiðifjord in the west of Icel., cp. Eggert Itin.

    Íslensk-ensk orðabók > öl-kelda

  • 7 pall-stokkr

    m. the ridge or edge of the daïs, Nj. 220, Fms. vii., 325.

    Íslensk-ensk orðabók > pall-stokkr

  • 8 HRYGGR

    I)
    (-jar, -ir), m.
    1) backbone, spine;
    2) ridge, mountain-ridge.
    (acc. -van), a. afflicted, grieved, sad; er þér hryggt í hug, art thou heavy of heart?.
    * * *
    1.
    m., gen. hryggjar, pl. hryggir, [A. S. hrycg; Engl. rigg, ridge (but only in the metaph. sense); O. H. G. hrucki; Germ. rücken; Dan. ryg; Swed. rygg]:—the back, spine, vertebrae dorsi, in men and beasts, the spine of a fish being called dálkr, q. v.; and even used of serpents, orma-h., Vsp. 44, Fms. v. 157, vii. 208, Nj. 129, 155, Gþl. 459, Karl. 426, Bs. i. 354, ii. 167, Grett. 90, 112.
    II. metaph. a ridge, Gísl. 34, Landn. 115; fjall-h., a mountain ridge; in local names, as Öldu-hryggr: the middle of a piece of stuff or cloth, opp. to jaðar ( the edge); mæla (klæði) at hrygg eða jaðri, Grág. i. 498; hryggr bréfsins, the back of a letter, D. N. i. 593, v. 839: of an edge of a stud, Þiðr. 73.
    COMPDS: hryggjarliðr, hryggjarstykki.
    2.
    adj., old acc. hryggvan, with a characteristic v; compar. hryggri, Finnb. 224, and hryggvari; superl. hryggvastr: [A. S. hreowig; Engl. rueful]:—afflicted, grieved, distressed, Ls. 31, Gkv. 3. 1, Fms. ii. 290, v. 210, 239, ix. 500, Al. 56, Stj. 520, N. T., Pass., Vídal. passim.

    Íslensk-ensk orðabók > HRYGGR

  • 9 KAMBR

    (-s, -ar), m.
    1) comb;
    3) crest, comb;
    4) ridge (of hills).
    * * *
    m. [A. S. camb; Engl. comb; O. H. G. champ; Germ. kamm; Dan. kam]:—a comb, Dipl. iii. 4; ladies used to wear costly combs of walrus-tusk or gold, whence the place in Icel. at which Auda lost her comb was called Kambsnes; þau lendu við nes þat er Auðr tapaði kambi sínum; þat kallaði hón Kambsnes, Landn. III; eigi berr hann kamb í höfuð sér, Þiðr. 127; see Worsaae, No. 365.
    2. a carding-comb (ullar-kambr), Grett. 91 A, Fb. i. 212.
    II. a crest, comb, Al. 171; hreistr-k. (q. v.), hana-k., a cock’s crest, cp. Gullin-kambi, Gold crest, Vsp.
    2. a crest, ridge of hills; malar-kambr, a ridge on the beach, Háv. 48 (where spelt kampr), Grág. ii. 354; as also bæjar-kambr, the front wall of a house.
    III. freq. in local names, Kambr, of crags rising like a crest, Landn., Finnb. ch. 27.

    Íslensk-ensk orðabók > KAMBR

  • 10 ÁSS

    I)
    (gen. áss and ásar; pl. æsir, acc. æsi and ásu), m. one of the old heathen gods in general, or esp. one of the older branch, in opp. to the younger ones (the Vanir).
    (gen. áss, pl. ásar), m.
    1) a thick pole, main beam (in a house);
    2) in a ship, yard of a sail (beitiáss);
    * * *
    1.
    m. [Ulf. ans = δοκός; cp. Lat. asser, a pole], gen. áss, dat. ási, later ás, pl. ásar, acc. ása:
    1. a pole, a main rafter, yard;
    α. of a house; selit var gört um einn as, ok stóðu út af ásendarnir, Ld. 280; Nj. 115, 202; drengja við ása langa (acc. pl.), Fms. vii. 54, Sks. 425, Pm. 11, Dipl. iii. 8, Hom. 95; sofa undir sótkum ási, Hkr. i. 43; cp. Caes. Bell. Gall. 5. ch. 36, Fs. 62: in buildings áss gener. means the main beam, running along the house, opp. to bitar, þvertré, a cross-beam, v. mæniráss, brúnáss, etc.: the beams of a bridge, Fms. ix. 512; in a ship, beitiáss, a yard of a sail: also simply called áss, Ýt. 23, Fs. 113; vindáss, a windlass (i. e. windle-ass, winding-pole).
    2. metaph. a rocky ridge, Lat. jugum, Eg. 576, Fms. viii. 176. Ás and Ásar are freq. local names in Iceland and Norway.
    COMPD: ássstubbi.
    2.
    m. [that the word existed in Goth. may be inferred from the words of Jornandes—Gothi proceres suos quasi qui fortunâ vincebant non pares homines sed semideos, id est Anses, vocavere. The word appears in the Engl. names Osborn, Oswald, etc. In old German pr. names with n, e. g. Ansgâr, A. S. Oscar: Grimm suggests a kinship between áss, pole, and áss, deus; but this is uncertain. In Icel. at least no such notion exists, and the inflexions of the two words differ. The old gen. asar is always used in the poems of the 10th century, Korm. 22 (in a verse), etc.; dat. æsi, in the oath of Glum (388), later ás; nom. pl. æsir; acc. pl. ásu (in old poetry), æsi (in prose). The old declension is analogous to árr; perhaps the Goth. form was sounded ansus; it certainly was sounded different from ans, δοκός]:—the Ases, gods, either the old heathen gods in general, or esp. the older branch, opp. to the new one, the dî ascripti, the Vanir, q. v., Edda 13 sqq.
    β. the sing. is used particularly of the different gods, e. g. of Odin; ölverk Ásar, the brewing of the As (viz. Odin), i. e. poetry, Korm. 208 (in a verse); of Loki, Bragi, etc.; but κατ εξοχην it is used of Thor, e. g. in the heathen oaths, segi ek þat Æsi (where it does not mean Odin), Glúm. 388; Freyr ok Njörðr ok hinn almátki Áss, Landn. (Hb.) 258: in Swed. åska means lightning, thunder, qs. ás-ekja, the driving of the As, viz. Thor: áss as a prefix to pr. names also seems to refer to Thor, not Odin, e. g. Ásbjörn = Þorbjörn, Ásmóðr = Þormóðr (Landn. 307 in a verse). In Scandinavian pr. names áss before the liquid r assumes a t, and becomes ást (Ástríðr, not Ásríðr; Ástráðr = Ásráðr); and sometimes even before an l, Ástlákr—Áslákr, Fb. i. 190; Ástleifr—Ásleifr, Fms. xi. (Knytl. S.)
    COMPDS: ásagisling, ásaheiti, ÁsaÞórr, ásaætt.

    Íslensk-ensk orðabók > ÁSS

  • 11 HÁLS

    * * *
    (gen. háls, pl. hálsar), m.
    1) neck; taka höndum um háls e-m, to embrace one; beygja háls fyrir e-m, to bend the neck to one; liggja e-m á hálsi fyrir e-t, to reprove, blame one for; standa á hálsi e-m to put the foot on one’s neck;
    2) bow of a ship or boat (Hýmir reri í hálsinum fram);
    5) the tip of a bow (hann dregr svá bogann, at saman þótti bera hálsana);
    6) ridge, hill;
    7) pl., góðir hálsar, good men! fine fellows!.
    * * *
    m., prop. hals, [Goth., A. S., etc. hals; North. E. hause; cp. Lat. collum]:—the neck; dúkr á hálsi, Rm. 16; bjartr háls, 26, Fms. viii. 77; falla um háls e-m, to fall on one’s neck, embrace one, Luke xv. 20; leggja hendr um háls e-m, or taka höndum um háls e-m, id., Nj. 10, passim: phrases, beygja háls fyrir e-m, to bend the neck to one, Fms. ix. 446; liggja e-m á hálsi, to hang upon one’s neck, i. e. to reprove one, xi. 336, O. H. L. 36; standa á hálsi e-m, to put the foot on one’s neck, Hkv. 2. 28; and more mod., tapa hálsi, to forfeit one’s neck, Rétt. 61.
    COMPDS: hálsbeina, hálsbjörg, hálsbólga, hálsbrotna, hálsdigr, hálsfaðma, hálsfaðman, hálsfang, hálsfengja, hálsgjörð, hálshögg, hálshöggva, hálsjárn, hálsklútr, hálslangr, hálslausn, hálsliðr, hálsliðamjúkr, hálsmen, hálssár, hálsslag, hálsspenna, hálsstefni, hálsstig, hálsstuttr.
    B. Metaph.,
    I. naut. part of the forecastle or bow of a ship or boat, (höfuð, barki, háls, the head, weasand, neck, are all naut. terms); Hýmir reri í hálsinum fram, Edda 35; Þórðr Köttr sat á hálsi ok hélt vörð, Ísl. ii. 76; reri Þormóðr í hálsi en Þorgeirr í fyrir-rúmi en Grettir í skut, Grett. 125; Þorkell reri fram í hálsi en Þórðr í miðju skipi, Falgeirr í austr-rúmi, Fbr. 158; hence háls-rúm, n. = háls, Fms. ii. 252. 2. the front sheet of a sail, the tack of a sail, (cp. Swed. hals på ett segel):—Edda (Gl.) distinguishes between hefill (q. v.), háls, hanki, höfuðbendur ( stays); þá kom áfall svá mikit at frá laust vígin ok hálsana báða (brustu báðir hálsar in the verse), Fas. ii. 77; en ef sax brotnar, bæti tvær ertogar, ok svá fyrir háls hvern, ok svá tvær ertugar, N. G. L. ii. 283: in mod. usage, in tacking, the foresheet is called háls, the other skaut,—háls heitir á seglum skautið eðr skaut-klóin ( sheet clew) hvor um sig, sú er niðr liggr í hornunum, ok venjulega er fest í skipinu þar sem hentast þykkir fram eðr aptr, svo sem nú kalla sjómenn horn segla þau sem niðr horfa hvort sem aptr eptir skipinu er borit og þar fest, skaut (i. e. sheet), en hitt seglsins horn, sem fram eptir skipinu borit verðr, háls (i. e. tack), Skýr. 214. hálsa-skaut, n. pl. the front sheet, the tack, Vtkv.
    II. the end of a rope; þar sem jörðin lægist millum hálsanna, leitar vaðrinn at jörðunni, Fms. xi. 441.
    2. the tip of a bow to which the string is attached, Gr. κορώνη; þeir höfðu handboga, en jörðin var svá blaut, at bogahálsinn beit í jörðina niðr, Al. 142; báðir hrukku í sundr bogahálsarnir, Fas. ii. 88; hann dregr svá bogann, at saman þótti bera hálsana, Fb. iii. 406.
    3. one end of a drag-net (net-háls).
    4. the neck of a bottle, mod.
    III. the phrase, góðir hálsar, fine fellows! good men! is almost synonymous with drengr, q. v.; no doubt analogous to frjáls, frihals, see p. 174, qs. freemen, gentlemen; vil ek nú biðja yðr, góðir hálsar! at þér leggit til þat er yðr þykkir ráðligast, Sturl. iii. 71; séð nú, góðir hálsar! Fms. viii. 116; gefit til gott ráð, góðir hálsar! Stj. 437; hugsit um, góðir hálsar! 460; munda ek heldr þegja, góðir hálsar! Al. 97; sigrat hafit ér Serki, góðir hálsar! 119.
    IV. a hill, ridge, esp. in Icel. of the low fells dividing two parallel dales, cp. Lat. collis, Nj. 21, Eg. 544, Hrafn. 7, 11, Al. 93, Róm. 134, very freq.: as also in local names, Háls, Hálsar, Glýstaða-háls, Reynivalla-háls, Landn.: háls-brún, f. the edge of a hill, Eb. 176; cp. Fr. col.
    V. a pr. name, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > HÁLS

  • 12 HOLT

    n.
    1) wood (opt er í holti heyrandi nær);
    * * *
    n. [A. S. holt = sylva; Germ. holz = lignum; in E. Engl. and North. Engl. holt means copsewood, and the word often occurs in local names]
    1. prop. wood, copsewood, a coppice; but this sense is almost obsolete, though it remains in the saying, opt er í holti heyrandi nær, in a holt a hearer is nigh, answering to the Engl. leaves have ears, in Germ. die blätter haben ohren, Grett. 133: as also in old poems, holt ok hrár viðr, Skm. 32; ösp í holti, Hðm. 4; Hoddmímis holt, Vþm.; fara ór holti, to go from the woods, Vkv. 15: whence holt-skriði, a, m. ‘holt-creeper,’ poët. for a snake, Edda: holta-þór, m. reynard the fox: in laws, yrkja holt né haga, Gþl. 315; h. eða haga eða veiði-staði, 362; but otherwise rare in common prose, holt eðr skógar, Eg.; smákjörr ok holt, Fms. vi. 334: in local names, Holtsetar ( Holsetar), m. pl. ‘holt-sitters,’ the men of Holsten; Holtseta-land, n. the land of the Holtsetar ( Holstenland), whence the mod. Germ. Holstein. In barren Icel., Holt, Holtar are freq. local names, as also in compds, e. g. Lang-holt, Skála-holt, Geldinga-holt, Villinga-holt, Reykja-holt, Holta-vað, see Landn.; in olden times; all these places were no doubt covered with copse (of dwarf birch).
    2. in common Icel. usage holt means any rough stony hill or ridge, opp. to a marsh or lea, Fms. v. 70, 97, Ld. 96, Eg. 713, Fs. 19, 22, 67, passim, as also in mod. usage.
    COMPDS: holtarót, holtasóley, holtbarð, holtsgata, holtshnjúkr, holtsmúli.

    Íslensk-ensk orðabók > HOLT

  • 13 bakki

    * * *
    m.
    1) bank (of a river, lake, chasm, etc.);
    2) ridge, bank (hann settist undir bakka í hrísrunni);
    5) back of a knife or other cutting instrument, opp. to egg.
    * * *
    a, m. [Engl. and Germ. bank]
    1. a bank of a river, water, chasm, etc.; árbakki, sjávarbakki, marbakki, flæðarbakki, Gísl. 54; síkisbakki, gjárbakki; út eptir áinni ef Hákon stæði á bakkanum, Fms. vi. 282, ix. 405, Nj. 158, 224: Tempsar b., banks of the Thames, Fms. v. (in a verse).
    2. an eminence, ridge, bank; gengu þeir á land ok kómu undir bakka einn, Dropl. 5; hann settist undir b. í hrísrunni, Bjarn. 15; cp. skotbakki, butts on which the target is placed; setja spán í bakka, to put up a target, Fms. ii. 271.
    β. heavy clouds in the horizon.
    3. [= bak], the back of a knife, sword, or the like, opp. to edge; blað skilr bakka ok egg, Jónas, Grett. 110 new Ed.
    COMPDS: bakkafullr, bakkakólfr, bakkastokkar.

    Íslensk-ensk orðabók > bakki

  • 14 GÖLTR

    (gen. galtar, dat. gelti; pl. geltir), m. boar, hog.
    * * *
    m., gen. galtar, dat. gelti, [Swed. and Dan. galt]:—a boar, hog, Grág. i. 427, Landn. 177, Sks. 113, Fas. i. 87, 88, iii. 405; sónar-göltr, a sacrificial hog, i. 331, 332.
    2. an old dat. gjalti only occurs in the old metaph. phrase, verða at gjalti, to be turned into a hog, i. e. to turn mad with terror, esp. in a fight; stundum æpir hón svá hátt at menn verða nær at gjalti, Fms. iv. 56; sá kraptr ok fjölkyngi fylgði þeim Nor, at úvinir þeirra urðu at gjalti þegar þeir heyrðu heróp ok sá vápnum brugðit, ok lögðu Lappir á flótta, Orkn. 4; en er hann sá at þeir ofruðu vápnunum glúpnaði hann, ok hljóp um fram ok í fjallit upp ok varð at gjalti, Eb. 60; urðu göngu-menn næsta at gjalti, Gísl. 56; en þér ærðisk allir ok yrðit at gjalti, Fs. 43,—cp. Yngl. S. ch. 6, where this power is attributed to Odin; gjalti glíkir verða gumna synir, Hm. 130; Nero hljóp burt frá ríki ok varð at gjalti, Post. 656 C. 39; at konungr mundi ganga af vitinu ok at gjalti verða, Rb. 394 (of king Nebuchadnezzar); þeir menn er geltir eru kallaðir, Sks. 113 sqq.
    II. metaph. a hog’s back or ridge between two dales; in local names, Galtar-dalr, Galtardals-tunga, n., of farms situated at the foot of such a ridge.

    Íslensk-ensk orðabók > GÖLTR

  • 15 þreskjöldr

    m. [this word is derived from þreskja and völlr, and prop. means a threshing-floor, because in ancient times the floor at the entrance was used for threshing, but it then came to mean the block of wood or stone beneath the door, doorsill or threshold; and that in ancient times it was so, is borne out by phrases as, Gríma sat á þreskeldi, Fbr.; or, stíga yfir þresköldinn, Eb. l. c.; or, þresköldrinn var hár fyrir durunum, O. H. L. 85; see the references. The latter part of the compd, -öldr, is from a time when the older ld had not as yet become assimilated into ll. The word is declined like völlr; nom. þreskjöldr, or, dropping the j, þresköldr: acc. þreskjöld or þresköld, Bs. i. 44, Fms. v. 140, Fbr. 14, Korm. 10, Eb. 220, Fs. 68, Edda ii. 122, Hkr. iii. 116, N. G. L. i. 18, 431: dat. þreskeldi, Fms. ii. 149, Fbr. 98 new Ed., N. G. L. i. 18, 431; in rhymes eldhúss þresk eldi, Kormak: nom. plur. þreskeldir, Bs. i. 736; acc. þresköldu, Stj. 436 (spelt þrescavlldo): examples are wanting of gen. sing. and plur.
    2. but as the etymology was forgotten, the forms soon got confused, e. g. the curious various readings to N. G. L. ii. 110, þreskilldi, þreskjalda, þreskalda, þreskalla, þreskaldi, þreskolli, þreskæli, all dat.: acc. sing. changing ö into e, þreskelld, Stj. 436 (Cod. A): dat. changing e into i, þreskildi (as if from skjöldr), H. E. i. 496, N. G. L. ii. l. c. The form þrepskjöldr, found in mod. Icel. books, is a bad attempt at an etymology, as if it were derived from þrep and skjöldr. The form tréskjöldrinn, O. H. L. 85. l. 21, is prob. merely a scribe’s error,
    3. at last came the mod. form þröskuldr, declined as a regular substantive (like Höskulldr), Sturl. iii. 33; [A. S. þerscwold or þerscold; Engl. threshold; Dan. tærskel; O. H. G. dirscuwili.]
    B. A threshold, passim, see above.
    2. metaph. an isthmus or ridge flooded at high water, between the mainland and an island; þeir réru inn til Arneyjar-sunds …; var þar svá, til farit at þröskuldr lá á sundinu, en djúpt at tvá vega, var þar riðit at fjörum, en eigi flóðum, Sturl. iii. 33 (the ridges leading to the island Langey, in Skarðströnd in western Icel., are still locally called ‘Þröskuldar’).
    II. metaph. as a gramm. term, a figure of speech, when one word ends and the next begins with the same consonant; þenna löst köllu vér þresklld, Skálda (Edda ii. 122; þræsklld, 412, l. c.)

    Íslensk-ensk orðabók > þreskjöldr

  • 16 BURST

    f.
    1) bristle, bristles; draga burst ór nefi em, to draw a bristle out of one’s nose, to cheat one;
    * * *
    f.
    I. [A. S. byrst, Germ. borste; Swed. bösta], a bristle, Hb. (1865) 22; but also of a hog’s back and bristles, Edda 70; cp. Gullin-bursti, Gold-bristle, the mythical hog of the god Frey; Fas. i. 532 (of the sónargöltr, the sacred hog); Fms. v. 165: the phrase, draga bust ór nefi e-m, to draw a bristle out of one’s nose, to cheat, gull one, Ölk. 36, does not occur anywhere else that we know of; the Engl. say, ‘to lead one by the nose,’ in much the same sense.
    II. metaph. the gable of a house (hús-burst), Hkr. iii. 14 (of a shrine), Mar. 106, Konr. 57; og gogginn á bustinni brýnir (of a raven sitting on the top of a house and whetting his bill), Sig. Breiðfjörð.
    COMPDS: burstakollr, burstarhár.

    Íslensk-ensk orðabók > BURST

  • 17 áss

    I)
    (gen. áss and ásar; pl. æsir, acc. æsi and ásu), m. one of the old heathen gods in general, or esp. one of the older branch, in opp. to the younger ones (the Vanir).
    (gen. áss, pl. ásar), m.
    1) a thick pole, main beam (in a house);
    2) in a ship, yard of a sail (beitiáss);
    * * *
    m. [a French word], the ace at dice, in the game kvátra, q. v., Sturl. ii. 95, Orkn. 200: mod. also the ace in cards.

    Íslensk-ensk orðabók > áss

  • 18 hals

    * * *
    (gen. háls, pl. hálsar), m.
    1) neck; taka höndum um háls e-m, to embrace one; beygja háls fyrir e-m, to bend the neck to one; liggja e-m á hálsi fyrir e-t, to reprove, blame one for; standa á hálsi e-m to put the foot on one’s neck;
    2) bow of a ship or boat (Hýmir reri í hálsinum fram);
    5) the tip of a bow (hann dregr svá bogann, at saman þótti bera hálsana);
    6) ridge, hill;
    7) pl., góðir hálsar, good men! fine fellows!.
    * * *
    m. neck; vide háls.

    Íslensk-ensk orðabók > hals

  • 19 SVÍRI

    m.
    1) neck, esp. of an ox;
    * * *
    a, m. [A. S. swîra], the neck, esp. of an ox or beast of burden; beygt hefi ek svíra á feitari bukkum en þú ert, bowed the neck, metaphor from an ox under the yoke, Fms. xi. 237; þit brutuð svíra minna andskota, Th. 9; saur-stokkinn svíri, Fms. vi. (in a verse); til svíra, Þd. 7; hár vigra söngr of svírum, Hornklofi; lýðr þessi er með hörðum svíra, stiff-necked, Stj. 312 (harð-svíraðr, stiff-necked); herða þeir sinn svíra gegn Guði, 639; en er blóðit út springr af svíranum (= strjúpi), Karl. 56: svíra vín = blood, Km. 7.
    II. a bust, image; svírar ok mannlíkan tvau gylld með kopar, Dipl. iii. 4.
    2. of the beaks of a ship of war at stem and stern; var hvárr-tveggi svírinn (both fore and aft), ok svá stafninn, með gulli lagðr, Fms. i. 179, Hkr. i. 284; sporðrinn ok svírarnir báðir, iii. 25; búnir enni-spænir ok svírarnir, Fms. v. 304; búnir svírar, vii. 51 (in a verse).
    III. Svíri, the local name of a neck-shaped ridge in Brekka Gils-fjörðr in western Icel.

    Íslensk-ensk orðabók > SVÍRI

  • 20 RÖD

    f., gen. raðar, pl. raðar, Höfuðl.; later raðir; [cp. Ulf. raþio = ἀριθμός, garaþjan = ἀριθμειν; Dan. rad; provinc. Norse rad; Lat. ratio]:—a row, series; báðar raðir, of numbers, MS. 544. 6; svú var skipat mönnum á þinginu, at raðir vóru settar í kring, Fas. iii. 292; geirvangs raðar, ranks of shields, Höfuðl.: freq. in mod. usage, húsa-röð a row of houses; bæja-röð; ganga á röðina, to go down the row, from one to the next in turn.
    II. a bank, ridge, edge; ok orpinn haugr; á röðinni út við sjá (cp. á raðar broddi, Ýt. 23), on the sea-bank, Hkr. i. 59; ofan at röðinni, D. N. i. 595: and so in mod. usage, e. g. the edge of a board or deal.

    Íslensk-ensk orðabók > RÖD

См. также в других словарях:

  • The Ridge — *The Ridge can refer to:United StatesOn the National Register of Historic Places: * The Ridge (Ridgeville, Georgia) * The Ridge (Derwood, Maryland) * The Ridge (Manchester, Ohio)ee also* Major Ridge …   Wikipedia

  • The Ridge — bezeichnet mehrere gleichnamige, im NRHP gelistete, Objekte: The Ridge (Georgia), ID Nr. 85000863 The Ridge (Maryland), ID Nr. 88000267 Diese Seite ist eine Begriffsklärung zur Unterscheidung mehrerer mit demselben Wort bezeichneter Begriffe …   Deutsch Wikipedia

  • The Ridge, Shimla — The Ridge road is a large open space, located in the heart of Shimla, the capital city of Himachal Pradesh, India. It runs east to west alongside the Mall Road, and joins it at the Scandal point on the west side. On the east side, the Ridge road… …   Wikipedia

  • The Ridge View — (Стейтлайн,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 311 Tramway Drive, Стейтла …   Каталог отелей

  • The Ridge Crest — (Стейтлайн,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 415 Tramway Drive, Стейтл …   Каталог отелей

  • The Ridge Pointe — (Стейтлайн,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 455 Tramway Drive, Стейт …   Каталог отелей

  • The Ridge Tahoe — (Стейтлайн,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 400 Ridge Club Drive, Сте …   Каталог отелей

  • The Ridge Gloucester — (Gloucester,Австралия) Категория отеля …   Каталог отелей

  • The Ridge On Leichhardt — (Брисбен,Австралия) Категория отеля …   Каталог отелей

  • The Ridge Hotel and Apartments — (Хакуба Мура,Япония) Категория отеля: 4 звездочный отель Адрес: 399 9301 Нагано …   Каталог отелей

  • The Ridge on Sedona Golf Resort — (Седона,США) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: 55 Sunridge …   Каталог отелей

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»